FATİH PEKDEMİR--SAKARYALIM54 - RESİMLİ ŞİİRLER

Biliyorum...
Bana bıraktığın aşk gibi yarım yaşıyorum her şeyi.
Başlayıp da bitiremediğim yazılarım, sonuna kadar gelip de okuyamadığım kitaplarım, son sözlerini duyamadığım şarkılarım var.
Her şeyi aşkımız gibi paramparça yaşıyorum.
Bütün dünyam dudağımdaki yarım bir öpücüğün tadında artık...
Adını koyamadığım yakınlıklarım, bütün sırlarımı dökemediğim ilişkilerim var.
Son kelimesini bir türlü söylemediğim cümleler kuruyorum.
Ayın hiç aydınlatmadığı bir gecede, bir güzelliği imkansız bir aşka dönüştürüyorum.
Seni söylediğimde herkesi her şeyi kaybetmekten korkuyorum. Söylemediğim son kelimesi adın hep oluyor cümlelerimin.
Bir günahımı Allah'tan saklar gibi, bir sırra bütün ruhumla teslim olur gibi susuyorum, sıra sana gelince...
Saçmalıyorum, saçma sapan şeyler yaşıyorum.
Acı veren o gerçeği, seni, kimselerle paylaşmadıkça da sevdiklerim korkuyor benden. Adın bir duvar oluyor hayatımda.
Aşamadığım, kimselerin aşmasına izin vermediğim bir duvar gibi duruyorsun önümde.
Elim bir başka elin sıcaklığını hissedeceği anda, araya giriyorsun çarpıyorum sana.
Kalbim ne zaman başka bir güzelliğe kapısını açmaya kalksa, huysuz bir bebek gibi paramparça ediyorsun her şeyi.
Yüzüme adın çarpıyor, yüzüme yazdıklarım, yüzüme yaşadıklarımız, şarkılarımız, şiirlerimiz çarpıyor, gelip kalbime bir zamanlar canımın ta içinde senindim şimdi ise sessizce ağlıyorum.
yüreğimde -artık tek kişilik bir sırra- dönüşen adın daha da kamburlaştırıyor beni.
Ne seni yaşabiliyorum, ne de severim sandıklarımla mutlu olabiliyorum.
Hiçbir çözümü olmayan matematik problemi gibi, cevabı olmayan bir soru gibi beynimi kemiriyorsun....
Yavaş yavaş, sessiz çığlıklarla bağıra bağıra eriyorum bitiyorum...

Biliyorum....

BİLMİYORUM
SONU YOK MU BU SENSİZLİĞİN....??

GİDİŞİNİ BİLE SEVDİM-

Her şeyin nedeni var aslında. Seni tanımamın da, sana aşık olmamın da. Her şeyin bir nedeni vardı. Ama gidişinin bir nedeni yoktu işte. Beni terketmenin, benimle kurduğun bütün hayallerinden vazgeçip başkasının olmanın.

Belki de sevmemiştin beni benim seni sevdiğim kadar. Kim bilir, ben sadece seviyorsun sanmıştım. Belki de yetmemişti sevgim sana. Ya da fazla gelmişti bu aşk senin küçücük yüreğine. Benim kocaman yüreğimin en büyük parçası sen iken, senin kalbine sığmaz olmuştu benim sevgim.

Belki de korktun beni sevmekten, benim sevgimden. Bitmek bilmeyen hayranlığımdan. Oysa ben seni tek hayalim, tek sebebim görüyordum. Haklıydın, herkes kaldıramazdı o kadar sevilmeyi.

Her zaman hırçın biriydim ben. Aşklarım da, nefretlerim de o kadar coşkun olurdu. Hep severdim seni. Kızsam da, gülsem de, ağlasam da severdim. Kırılırdım, ama tamir ederdim o kırıkları. Sen bir daha kırardın kalbimi.

Şimdi gittin öyle mi? Beni sensiz bıraktın. Başka bir şehire, başka bir hayata gittin. Vazgeçtiysen benden, tutamam seni, ”Kal!” diyemem sana. İçimde kopartırım sessiz fırtınamı. Yaşarım içimde bu fırtınayı.

Sen içime öyle bir kazındın ki silip atamam öylece. Aslında seninle yaşanan acılar da güzeldi. Senin verdiğin acının bile güzelliği vardı.

Sana kızgın değilim. Bana böylesi duygular yaşatan, hayatımın en güzel günlerini veren birine kızamam ki. Hem aşk her halinle sevmek değil midir?

Ben senin gidişini bile seviyorum! Mutlu ol!